Zoran Đinđić – od anarhiste do barbarogenija

Abstract

Zoran Đinđić bio je prvi (i do sada jedini) srbijanski premijer sa doktorskom diplomom filozofa i objavljenim knjigama koje su, u celosti ili delimično, bile posvećene filozofiji politike. Otuda se nameće pitanje da li je postojao uticaj njegovih ranih filozofskih stavova na kasnije bavljenje politikom. U članku se autor bavi onim što misli da je bio glavni diskontinuitet i glavni kontinuitet u misli Zorana Đinđića. Glavni diskontinuitet pojavio se u oblasti filozofije istorije: u suprotnosti sa njegovom ranom kritikom filozofije istorije on je, dok je bio na vlasti, formulisao svoju „filozofiju srpske istorije”. Na drugoj strani, u kritici prosvetiteljstva (shvaćenog kao totalitarnog) bio je dosledan do kraja svog života. Štaviše, vernost mladalačkom anarhizmu izgleda da je došla do izražaja u poslednjim mesecima Đinđićevog života, kada je počeo da poprima crte Barbarogenija, onako kako ga je svojevremeno opisao Ljubomir Micić.

Zoran Đinđić was the first (and so far only) Serbian prime minister with a PhD in philosophy and publications entirely or partially devoted to the philosophy of politics. Therefore, it is worth asking whether there was any impact of his early philosophical views on his later politics. The author is dealing with what he considers to be the main discontinuity and the main continuity in Đinđić’s thought. The former one marks the field of philosophy of history: in contrast to his early critique of philosophy of history, once in power Đinđić formulated his own „philosophy of Serbian history”. The latter one, his critique of Enlightement as totalitarian, proved to be persistent throughout his life. In the last months of his life Đinđić began to take on the features of a Barbarogenius, as Ljubomir Micić once described himself.