Igra, istina, identitet: o Gadamerovoj hermeneutičko-ontološkoj estetici

Abstract

Cilj ovoga rada jeste razmatranje Gadamerove hermeneutičko-ontološke estetike, kroz analizu pojma igre, istine i identiteta, odnosno onoga što Gadamer naziva istinom koja se pojavljuje u umetnosti. Nakon kratkog uvoda i situiranja Gadamerove estetike u odnosu na subjektivističku i pozitivističku tradiciju, razmotriće se redom Gadamerovo shvatanje igre kao niti vodilje ontološke eksplikacije umetnosti iz Istine i metode, istina kao samootkrivanje i, u vezi sa tim, reafirmacija pojma mimesisa i saznanja u umetnosti. Konačno, biće predstavljeno shvatanje identiteta u kontekstu vremenitosti umetničkog dela, kao i hermeneutički identitet onako kako je izložen u Gadamerovom poznijem radu Aktuelnost lepog. U zaključnim razmatranjima biće iznete jedne od najvažnijih recepcija Gadamerove filozofsko-estetičke misli, koje uzimaju u razmatranje njene osnovne komponente: igru, istinu i identitet.

The aim of this paper is the reconsideration of Gadamer’s hermeneutical-ontological aesthetics, through the analysis of the concepts of play, truth and identity. After a brief introduction and the situating of Gadamer’s aesthetics in relation to the subjective and positivist tradition, it will be respectively discussed Gadamer’s understanding of play as the clue to the ontological explanation of art in Truth and method, the truth as self-relevatory and in addition to that the reaffirmation of the concept of mimesis and knowledge in art. Finally, the identity in the context of the temporality of the artwork, as well as hermeneutic identity exposed in Gadamer’s later work The Relevance of the Beautiful will be discussed. In the conclusion, some of the most important receptions of Gadamer’s philosophical aesthetic thought will be presented, which aim is to its basic components: play, truth and identity.