Forfeiting the Paradigm of Victimhood

Abstract

This paper is a philosophical meta-discussion of the current culture in psychiatry and psychotherapy that focuses on trauma as the source and predominant determinant of a large number of psychiatric complaints. Such a culture leads to increasing, rather the decreasing, the destructive role of traumatization and victimization throughout the life experiences of those affected, and (as culture) is exemplified by increasing calls by influential psychiatrists to expand the interpretative role of trauma to virtually all our experiences of social inadequacy and personal hurt. We argue here, from a philosophical and psychiatric point of view, that the transactions, semantics and affects that psychiatry and psychotherapy are concerned with in cases of trauma and victimhood are negatively affected by the culture of using trauma as an alibi and a kind of universal explanation of psychological dysfunctionality and suffering. We also argue that, contrary to the current culture of a sort of idolatry of trauma, more consistent and philosophically informed approaches to psychiatric and psychotherapeutic intervention, based on a different interpretation of less-than-radically adverse life experiences, might in fact reduce both the clinical occurrence of traumatization and the actual adverse impact of self-perceived victimization and traumatization on the prospects for achieving the goal of ‘the good life’.

Tekst je filozofska metadiskusija aktuelne kulture u psihijatriji i psihoterapiji koja se koncen triše na traumu kao izvor i preovlađujuću odrednicu velikog broja psihijatrijskih tegoba. Za hvaljujući pomenutoj kulturi, destruktivne uloge traumatizacije i viktimizacije se pojačavaju u svom uticaju na životna iskustva protagonista, ili žrtava tih iskustava, zavisno od toga kako se traumatizacija i viktimizacija posmatraju. Primeri ove vrste kulture uključuju sve češće po zive uticajnih psihijatara na širenje interpretativne uloge trauma kao delimičnog objašnjenja svih iskustava koja uključuju osećaj socijalne neadekvatnosti i lične povređenosti. U ovom tekstu, autori argumentišu da, sa filozofske i psihijatrijske tačke gledišta, transakcije, seman tika i afekti kojima se psihijatrija i psihoterapija bave u slučajevima trauma i viktimizacije, dobijaju dodatni destruktivni potencijal zahvaljujući upotrebi trauma kao univerzalnog alibija i objašnjenja za psihičku disfunkcionalnost i sa njom povezanu patnju. Nasuprot toj kulturi, autori sugerišu da bi, umesto idolatrije u vezi sa traumom, dosledniji i filozofski informisaniji pristupi psihijatrijskim i psihoterapetuskim intervencijama, koji bi počivali na drugačijim in terpretacijama onih negativnih životnih iskustava koja ne ugrožavaju psihičku egzistenciju radikalno ili ekstremno, mogli redukovati kliničku zastupljenost traumatizacije kao sindroma. Istovremeno, uzdržavanje od psihodijagnostičkog tretiranja traume kao univerzalnog alibija za disfunkcionalnost, smanjilo bi konkretne negativne efekte interpretacije sopstvenih isku stava kao viktimizacije i traumatizacije. Trauma kao alibi, u aktuelnoj kulturi, faktički onemo gućava efektivno ostvarivanja cilja „dobrog života“ kao filozofskog zadatka za svakog poje dinca, i kao nosećeg ideala u celokupnoj psihoterapiji, jer pruža normativni predložak za posmatranje i umerenih negativnih iskustava kao trauma, i za tretiranje nefunkcionalnosti kao faktički redovne, gotovo neizbežne, posledice takvih „trauma“.