Consent or Public Reason? Legitimacy of Norms Applied in ASPD and Covid-19 Situations

Abstract

This paper extends Alan John Simmons’s conceptual distinction between Lockean (or consent) and Kantian (or justificatory) conceptions of legitimacy that he applied to the question of the legitimacy of states, to the issue of legitimacy of public decisions. I criticise the consent conception of legitimacy defended by Simmons, and I defend the Rawlsian version of the justificatory conception of legitimacy from his objection. The approach of this paper is distinctive because the two conceptions are assessed by investigating, using the method of reflective equilibrium, their respective prescriptions concerning the treatment of antisocial personality disorder (ASPD) and epidemiologic measures.

I argue that the method of reflective equilibrium does not support the consent conception. Considering the issues of treatment of APD and of epidemiologic measures, I argue that the consent conception of legitimacy is not well-equipped for the evaluation of norms that are not strictly self-regarding. This causes a deficit of prescriptions for relevant social responses. Further, by considering the case of responses to epidemics, I argue that such a conception can avoid harmful consequences only by recurring to additional, and independent, premises. This does not cause incoherence but reduces the coherence of a normative system. Finally, the consent conception is not equipped to support social cooperation in an optimal way, which has proved to be necessary in critical conditions, like a pandemic. On the other hand, I argue that the method of reflective equilibrium supports the Rawlsian version of justificatory conception of legitimacy, because of its advantages in handling the indicated issues. In addition, I maintain that this justificatory conception is respectful of freedom and equality of agents as moral self-legislators, and, thus, it is not vulnerable to Simmons’s main criticism.

Ovaj rad proširuje konceptualnu distinkciju Alana Džona Simonsa između lokovske koncep cije legitimiteta (koja se zasniva na pristanku) i kantovske koncepcije legitimiteta (koja se za sniva na opravdanju) koju je primenio na pitanje legitimnosti država, odnosno na pitanje le gitimnosti javnih odluka. U radu kritikujem koncepciju legitimiteta zasnovanog na pristanku koju Simons zastupa, te branim rolsovsku verziju koncepcije legitimiteta zasnovane na oprav danju od prigovora. Ovaj rad je karakterističan po tome što se ove dve koncepcije legitimi teta procenjuju kroz istraživanje, primenom metode refleksivne ravnoteže, njihovih odgova rajućih propisa koji se tiču lečenja antisocijalnog poremećaja ličnosti (ASPD) i epidemioloških mera. Tvrdim da metod refleksivne ravnoteže ne podržava koncepciju legitimnosti zasnovane na pristanku. Izumajući u obzir problem lečenja ASPD-a i problem epidemioloških mera, tvr dim da koncepcija zasnovana na pristanku nije dobro opremljena za procenu normi koje se ne tiču striktno govoreći nas samih. Ovo prouzrokuje nedovoljan odgovor za relevantne društvene probleme. Dalje, razmatrajući slučaj odgovora na epidemije, pokazujem da ova koncepcija legitimnosti može da izbegne štetne posledice samo pozivanjem na dodatne i nezavisne premise. Iako neuzrokuje nekoherentnost, ovo umanjuje koherentnost normativ nog sistema. Konačno, koncepcija legitimnosti zasnovana na pristanku nije dobro opremljena da podrži društvenu saradnju na optimalan način, što se pokazalo neophodnim u kritičnim uslovima poput pandemije. S druge strane, tvrdim da metod refleksivne ravnoteže podržava Rolsovu verziju koncepcije legitimiteta zasnove na opravdanju zbog svojih prednosti u rešavanju navedenih problema. Pored toga, pokazujem dal koncepcijaegitimiteta zsnovana na opravdanju poštuje slobodu i jednakost delatnika kao moralnih samozakonodavaca, te da nije podložna Simonsovim glavnim kritikama.