Volunteering and Helping in Serbia: Main Characteristics

Abstract

Volunteering is conceptualised as an activity when time is given freely to benefit another person, group or cause. Such activity can be done through formal organisations and informal groups, but time can also be given directly to people in need. However, volunteering to formal organisations tend to predominate in the research, and our knowledge on the factors that promote such behaviour mostly comes from countries where this form of giving time is well developed, particularly from Anglo-Saxon and Western and Northern European countries. Focussing on three forms of giving time in Serbia: volunteering to formal organisations, volunteering in informal groups and helping individuals, this paper seeks to address these gaps in the literature. Data analysed in this paper come from the first encompassing national survey on pro-social behaviour (N= 1,528) carried out in Serbia in 2014. This research shows that providing direct help to people (71.2%) is by far a more common activity than volunteering to formal organisations (27.7%) and participating in the activities of informal groups (22.8%). There are differences in giving time according to socio-demographic characteristics. In general, respondents who reported giving time are likely to be found among the younger population, among students and those without health problems. Also, different socio-demographic groups of population engage in different forms of giving time.

Volontiranje se definiše kao aktivnost kada se dobrovoljno posvećuje vreme za dobrobit druge osobe ili grupe, ili kako bi se podržao određeni cilj. Ove aktivnosti se mogu obavljati u okviru organizacija i neformalnih grupa, ali se vreme može posvetiti i neposredno osobama kojima je podrška potrebna. Međutim, istraživanje ovog fenomena fokusirano je na volontiranje u formalnim organizacijama, a naše znanje o faktorima koji pospešuju takvo ponašanje uglavnom dolazi iz istraživanja sprovedenih u zemljama gde su ove prakse zastupljene, posebno iz anglo-saksonskih područja. Predmet ovog rada su tri forme davanja vremena: volontiranje u okviru organizacija, učešće u aktivnostima za dobrobit zajednice u okviru neformalnih grupa i pružanje neposredne pomoći pojedincima. Analizirajući empirijske podatke iz originalnog istraživanja sprovedenog na reprezentativnom uzorku (N=1528) u Srbiji 2014. godine, ovaj rad daje doprinos literaturi. Istraživanje pokazuje da je pružanje direktne pomoći (71,2%) daleko zastupljenija aktivnost od volontiranja u organizacijama (27,2%) i neformalnim grupama (22.8%). Postoje razlike u davanju vremena između različitih socio-demografskih grupa. Generalno gledano, ispitanici koji su naveli da su posvetili svoje vremen za dobrobit drugih ili za postizanje zajedničkog dobra nalaze se uglavnom među mlađom populacijom, među studentima i onima bez zdravstvenih problema. Međutim, različite socio-demografske grupe stanovništva se uključuju u različizte oblike davanja vremena.