The possibilities and limits of non-territorial autonomy in securing indigenous self-determination

Abstract

Non-territorial autonomy (NTA) incorporates a mixture of different arrangements such as consociationalism and national-cultural autonomy (NCA), and forms of representation that de-territorialize self-determination. The paper analyses NTA possibilities in reaching indigenous self-governance and reveals the dilemmas in the applicability of NTA for securing the right to self-determination of indigenous peoples. Although the practice points towards some positive examples and successes of NTA institutions related to ingenious peoples (e.g. Sámi Parliaments), the question remains whether NTA holds sufficient potential for addressing indigenous needs upheld by the international principle “right to land, territories and traditionally owned resources.”

Neteritorijalna autonomija (NTA) obuhvata spoj različitih aranžmana kao što su konsocijati onalizam (consociationalism) i nacionalna kulturna autonomija (NCA) i razne oblike repre zentacije koji deteritorijalizuju princip samoopredeljenja. Ovaj članak analizira mogućnosti NTA u ostvarivanju samoopredeljenja kod starosedelačkog stanovništva, i otkriva dileme o primenljivosti NTA u omogućavanju prava na samoopredeljenje starosedelačkih naroda. Iako praksa ukazuje nan eke pozitivne primere i uspehe NTA institucija povezane sa starosede lačkim narodima (poput Laponskih parlamenata), opstaje pitanje da li NTA ima dovoljan po tencijal da odgovori na potrebe starosedelaca u pogledu njihovog međunarodno priznatog “prava na zemljište, teritorije i resurse koje su tradicionalno posedovali”