Hermeneutics of Translation and Understanding of Violence

Abstract

The philosophical definition of violence today is “incomplete” and leaves a “gap” between the phenomenon and the concept. This is due to the fact that the concept of “violence” was/is strangely included in the general philosophical categorial line. In domestic and Western discourse, the problem field of violence contains, above all, political and ethical meanings. The problem is intuitively resolved in its appeal to the concept of “power”, which turns out to be philosophically lost in modern philosophy. Only exceptionally do we find “traces” of this concept in philosophical works. Among them are the works of Aristotle, which need to be freed from modern, distorting interpretations. Thus, in the translations of Aristotle, the Greek δύναμις, used for the traditional transferring the category of possibility, lost its meaning of force (movement, ability, function); in its turn, “force” lost relation to “violence” (βια) and “necessity”. Violence is understood as a kind of necessity, which is associated with the suppression of one’s “own decision”, freedom, something that “prevents desire” and contrary to “common thinking,” as well as the absence of “good”. Violence is presented not only in an ontological sense, but also existentially, as the opposite of “good” and of one’s own “desire”. Force remains in the shadow of “necessity” as “possibility”, “potential energy” and “movement”, and violence loses the opposition that has arisen in an ontological mode.

Filozofska definicija nasilja danas je „nepotpuna“ i ostavlja „jaz“ između fenomena i pojma. To je slučaj usled činjenice da je pojam „nasilja“ (bio) uključen u opštu filozofsku kategorijalnu liniju na čudan način. U domaćem i Zapadnom diskursu problemsko polje nasilja sadrži pre svega politička i etička značenja. Problem se intuitivno rešava apelovanjem na pojam „moći“ za koji se ispostavlja da je filozofski izubljen u modernoj filozofiji. Samo u izuzetnim slučajevima pronalazimo „tragove“ tog filozofskog pojma. Među njima su Aristotelova dela koja se moraju osloboditi modernih izobličavajućih tumačenja. Dakle, u prevodima Aristotela, grčko δύναμις, koje se tradicionalno koristilo za prenošenje kategorije mogućnosti, izgubilo je svoje značenje sile (kretanje, mogućnost, sposobnost, funkcija); zauzvrat, „sila“ je izgubila svoju vezu za „nasiljem“ (βια) i „nužnošću“. Nasilje se tako shvata kao oblik nužnosti koji je povezan sa potiskivanjem „sopstvene odluke“, slobode, nečim što „sprečava želju“, i u suprotnosti sa „uobičajenim mišljenjem“ i kao odsustvo „dobra“. Nasilje je predstavljeno ne samo u ontološkom smislu, već i egzistencijalno, kao suprotnost „dobru“ i nečijoj vlastitoj „želji“. Sila ostaje u senci „nužnosti“ kao „mogućnosti“, „potencijalne energije“ i „kretanja“, i nasilje gubi opoziciju koja nastaje u ontološkom modalitetu.