Are Musical Works Sound Structures?

Abstract

This paper is about the dilemma raised against musical ontology by Roger Scruton, in his The Aesthetics of Music: either musical ontology is about certain mind-independent “things” (sound structures) and so music is left out of the picture, or it is about an “intentional object” and so its puzzles are susceptible of an arbitrary answer. I argue the dilemma is merely apparent and deny that musical works can be identified with sound structures, whether or not conceived as abstract entities. The general idea is this: both Platonism and nominalism about musical works are a kind of fetishism: musical works are not “things”, in Danto’s sense of “mere real things”; they rather involve complex relationships between objects, events, and different kinds of functional properties. For this, I draw on Levinson and Howell’s notion of indication, combined with Searle’s approach to institutional reality... with a little twist of my own.

Ovaj rad posvećen je dilemi u vezi sa ontologijom muzike, koju je u svom delu The Aesthetics of Music izneo Rodžer Skruton: ili se ontologija muzike bavi određenim „stvarima” nezavisnim od uma (zvučne strukture), u kom slučaju je sama muzika isključena, ili se ona bavi „intencionalnim objektom”, te su stoga njeni problemi podložni arbitrarnim rešenjima. Naš je stav da je u pitanju prividna dilema, te da se muzička dela ne mogu izjednačiti sa zvučnim strukturama, bilo da ih razumemo kao apstraktne entitete ili ne. Načelno, ideja je sledeća: i platonizam i nominalizam u pogledu muzičkih dela su vrste fetišizma – muzička dela nisu „stvari” u Dantoovom smislu „pukih realnih stvari”. Naprotiv, ona podrazumevaju kompleksne veze između objekata, događaja i različitih vrsta funkcionalnih svojstava. U tom pogledu, oslanjam se na Levinsonov i Hauvelov pojam indikacije, kao i na Serlov pristup institucionalnoj realnosti... uz mali zaokret sa moje strane.