Epistemic Justice as a Virtue in Hermeneutic Psychotherapy

Abstract

The value turn in epistemology generated a particularly influential new position – virtue epistemology. It is an increasingly influential epistemological normative approach that opts for the intellectual virtues of the epistemic agent, rather than the truth-value of the proposition, as the central epistemic value. In the first part of this article we will attempt to briefly explain the value turn and outline the basic aspects of virtue epistemology, underlining the diversity of epistemic attitudes associated with this approach and their positive impact on expanding epistemological horizons. The second part will be focused on the virtues of epistemic responsibility and epistemic justice as particularly appropriate for evaluating social processes such as, for example, testimony and conversational practices in general. In the third section we will show how the psychiatric and psychotherapeutic communicational act can be more efficiently analyzed and evaluated from the perspective of the virtue of epistemic justice, than from the traditional epistemic approach based on a monist concept of truth. The fourth and fifth section synthesize the discussion by introducing the concept of hermeneutic psychotherapy as a therapeutically and epistemically favorable framework for evaluating communicational acts in psychotherapy.

Vrednosni obrt u epistemologiji generisao je jednu posebno uticajnu poziciju – epistemologiju vrline. Radi se o narastajuće uticajnom epistemološkom normativnom pristupu koji se odlučuje za intelektualne vrline epistemičkog agenta, pre nego za vrednost istinitosti propozicije, kao centralne epistemičke vrednosti. U prvom delu ovog članka pokušaćemo da kratko objasnimo taj vrednosni obrt i da ocrtamo osnovne aspekte epistemologije vrline, ističući raznovrsnost epistemičkih stavova povezanih sa ovim pristupom i njihov pozitivni uticaj na proširenje epistemoloških horizonata. Drugi deo će biti usredsređen na vrline epistemičke odgovornosti i epistemičke pravde kao posebno podesnih za procenjivanje društvenih procesa kao što su, na primer, svedočenje i konverzacione prakse uopšte. U trećoj sekciji pokazaćemo kako psihijatrijski i psihoterapeutski komunikativni akt može biti učinkovitije analiziran i procenjen iz prespektive vrline epistemičke pravde, nego kroz tradicionalni epistemički pristup zasnovan na monističkom pojmu istine. Četvrti i peti odeljak sintetišu diskusiju uvođenjem koncepta hermeneutičke psihoterapije kao jednog terapeutski i epistemički pogodnog okvira za procenjivanje komunikativnih akata u psihoterapiji.