Kant i romantičarska ontologija

Abstract

U prvom delu rada autor prikazuje posebnosti romantičarskog shvatanja subjektivnosti. Na osnovu pretpostavke daje čovek tek neznatni deo onoga što bi mogao da bude, romantičari ističu imperativ beskonačne subjektivnosti. Odustajući odpodele među filozofskim disciplinama, romantičari traže jedinstvo duha u povesti. Odnos između Kanta i romantizma najpre se razmatra na osnovu pojmova anarhije i nomadskog duha, koji Kant na početku predgovora prvom izdanju Kritike čistog uma ističe kao simptome krize metafizike. Ono što je za Kanta izvor krize romantičari prisvajaju kao konstitutivne momente subjektivnosti koja raskida sa svakom supstancijom. Nastojeći da izradi skicu ontologije postajanja, Fridrih Šlegel evocira Platonov pojam ontos on, ali ga više ne dovodi u vezu sa objektivnim bićem nego sa procesom ostvarivanja individuiranog ideala. Autor zaključuje daje ontologija postajanja kod romantičara ujedno i metafizika subjektivnosti kojoj je iznad svega stalo do izvornosti, samosvojnosti i originalnosti, do integracije Kantovog pojma dinamički uzvišenog usred filozofskog govora o istinskom biću.